Pywnego razu, jak to w bojkach bywo, żyła se na tym welcie tako jedna
gryfno dziołszka, zwano Frelką o Złotych Kudłach. Besto jom tak nazywali, bo
miała żołte i świeconce jak piniondz wosy, co ji furgały przy łebie choby
wariaty. Dziołszka miyszkała we malyńkij chałpce pod lasym, razym ze swojym
fatrem, mamulką i bracikiem Paulikiem, kiery był jesce taki pyrtek, że go trza
było wozić we wozyku.
Ale nie ło frelkowej familyji bydymy tu godać, ino ło historyji, wtoro
sie Frelce wydarziła, jak razu pewnego poszła se do lasu nazbiyerać trocha
podzimków i jagódek, żeby jej mama mogła upiyc z tego zista, bo Frelka lubiyła
maszkiycić.
Szła naszo dziołszka przez las, a korbek jyj robiół sie coroz ciynższy.
Jak rano wylazła z chałpy, tak poł dnia przełazieła miyndzy dżewami. Jak roz
skapła sie, że niy wie kaj jest. Paczki w prawo – nie widzi szterki, paczki w
lywo, toć widzi jakieś cudze dżewa, co ich w życiu nie łoglondała. „Ło Jeronie!
– myśli se Frelka i po trochu sie juz nerwuje – Kaj jo je?”. Postoła pora minut
i popukała sie po gymbie. Dali niy wiedziała kaj deptać, ale zdało jyj sie, że
jesce chwila tymu mijała jakoś łonka, a na ty łonce widziała chałpa. Wziyła
wiync korbka z jagódkami i za czi minuty była w progu.
Zdało jyj sie, ż jaki łolbrzym mieszko w tym hausie, bo ledwo siyngała do
klamki. Zaklupała roz – żodyn nie łotwiero. Zaklupała roz drugi, ale dali nic.
Czeci roz juz niy klupała, bo jy sie nie chciało, ale siyngła do klamki i
łotwarła dźwiżyja. Fater godoł jy, że do cudzych nie poradzi włazić jak do
siebie, bo to fest frechtowne jest, ale że już ćma sie zrobiyła, a i Frelka
godno było, to i wlazła.
Chałpa była we środku dwa razy tako, jako dom we wtorym mieszkała Frelka.
Dziołszka we antryju łostawiyła korbek z jagódkami i poszła do kuchnie, kaj na
środku stoł tisz i czi zice. Na tiszu
zaś stoły czi talyrze i leżały czi szczyrbne łeżki.
Burkało we basie naszy Frelce, wiync siadła se na pierszy stołek i
skosztuwała z piyrszego talyrza ty zupy, co w niem pływała. Ale jak zjadła to
niy zasmakuwoł ji tyn flaps co tam był, bo wtoś nasuł tam za dużo soli. Siadła
na drugim zicu i tyż skosztuwała zupy z talyrza, ale ta tyż była niedobro, bo
soli miała za mało. Siadła Frelka na czecim stołku, skosztuwała i zeżarła
wszysko, tak ji smakuwało...
Jak jus dziołszka se pojadła to poszła do drugiego cimra, kaj stoły czi
zesle. Piyrszy był fest srogi i był cornego koloru, a jak Frelka na niym siadła
to aż żić jom zabolała, taki był twardy. Drugi zesel był trocha mniyjszy, mioł
lilijowy kolór i był taki miyntki, że jak Frelka na niego siadła, to fest
głymboko ji żić wpadła w tyn zesel, no i niy poradzieła z niego zlyź. Ale jak
zlazła, to przesiadła sie na czeci zeslik, kiedy był akuratny i na wtorym
Frelka dugo a dugo siedziała i dychała po łobiedzie. Kiery w końcu nastała noc,
Frelce zachciało sie spać i przeszła se do czeci izby, kaj stoły czi bety.
Piersze było tak dupne, jak twardy zesel na kierym siedziała Frelka w poprzedni
sztubie. A że niy było na tym pryku fajnego zogówka to dziołszka wlazła na
drugi bet, kaj pierzina było tako rubo, że sie gorko zrobieło Frelce i legła se
na czecim, kaj było jyj akuratnie. Zawarła łocy i w minuta usła.
Niy minyły czi ćwierci godziny, jak do chałpy zaszli jyj miyszkańcy, co
byli na geburstagu w inny czynści lasu. A były to czi bery: Łojciec Ber, co sie
zowoł Alojz, Mamulka Berowa co jyj było Cila i Mały Ber Achimek. Jak ino wleźli
do dom, to łod razu sie skapli, że coś jest niy tak. Nojpierw poszli do kuchnie
i jak wejrzeli, że wtoś im grzeboł w talyrzach to sie trocha znerwuwali. A
nojbarzi znerwuwoł sie mody Achim, jak łobejrzoł, że jego zupa cołko wtoś
zeżar. Potym bery poszły do drugi izby, co jom zwali paradnom, i łod razu
wiedzieli, że wtoś siedzioł na ich zeselach, bo srogi zesel Bera Alojza mioł
złomano noga, miyntki zesel Berowyj Cili mioł wklepany zic, a malyńki zeselek
Achimka cołki był umaraszony (bo jak sie Frelce przipomniało, że mo łowoce w
króbce, to poszła se po te jagódki i zeżarła je w tym nojgryfniejszym zeselku).
Na som kuniec bery wlazły do szlafsztuby, kaj mieli swoje bambetle i
kładli sie spać.
- Tukej tyż był ten leber, co nom sznupoł po gorkach i spierniyczył
zesle! – mamroł Alojz, jak łobejrzoł, że jego sztepdeka leży sfrylano na ziymi.
- I nawet sztepdeki nie uklepoł, co za lyń patentuwany! – pedziała Cila.
- I tyn wtoś gniyje we mojym becie tera! – Achimek juz sie łozbecoł, jak
łobejrzoł, że wszysko, co mioł storbieła mu jakoś dziołcha z krynconymi
kudłami, wtoro tera leżała na jego becie.
Jak ino Achimek sie spłakoł, tak Łojciec Ber zaczoł fest przezywać.
Frelka, jak ino to usłyszała, łobudzieła sie i tak sie zlonkła, że mało sie nie
zejscała. Szwungu dostała i pitła z berowyj chałpy prosto do dom.
Opowiadanie zajęło II miejsce w konkursie "Gdyby misie potrafiły opowiadać..." zorganizowanym przez Gminną Bibliotekę Publiczną w Świerklańcu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz