Otwierając książkę meksykańskiego pisarza Carlosa Fuentesa zaczęłam czytanie od końca. Nie bardzo wiedząc, jak interpretować spis treści przeszłam do strony, na której tłumaczka tego dzieła wyjaśniała istotnie dla lektury detale, dzięki czemu dowiedziałam się, że oto mam do czynienia z opowiadaniami. Nieco przeraziło mnie jednak zdanie, iż powieść należy do książek, które wymagają wzmożonego wysiłku, i zmieszałam się. Myślałam: czy zdołam przeczytać tę książkę? Czy będę w stanie zrozumieć jej przesłanie? Jak wkrótce się okazało „powieść” Fuentesa, mimo iż narzuca pewien rodzaj skupienia, nie jest kolejną przechwaloną czy przesadnie wywyższoną lekturą. Choć niewątpliwie jest to książka ambitna, jednocześnie ma w sobie coś, co sprawia, że czyta się ją jak dobrą powieść popularną.
„Wszystkie szczęśliwe rodziny” to zbiór szesnastu opowiadań (który można czytać jak nietypową powieść) ukazujących portrety współczesnych, meksykańskich rodzin: tych zwyczajnych, gdzie mamy rodziców rozpamiętujących lepsze czasy i dzieci zamknięte w swoim świecie; tych patologicznych, gdzie toksyczny ojciec psychicznie znęca się nad córką; czy wreszcie tych nowoczesnych – jak związek dwóch gejów, chcących usunąć rutynę ze swego wspólnego pożycia. Te i inne historie, przeplatane są jakby wtrąceniami chóru – niczym w greckiej tragedii. Chóru, który wyśpiewuje swe kolejne partie i komentuje je, sprawiając, że książka nabiera gorzkiego smaku współczesnych dramatów. W krótkich, ale dobitnych hasłach kryje się przemoc, żal, rozczarowanie, śmierć – dzięki swej formie jeszcze mocniej odczuwalne niż w opowiadaniach, grających pierwsze skrzypce, jeśli chodzi o ilość zajmowanego miejsca w tomie.
Wysiłek, jaki podejmie czytelnik sięgając po „Wszystkie szczęśliwe rodziny” będzie wart swojej ceny. W książce znaleźć można nie tylko obraz dzisiejszego Meksyku opisanego oczami wybitnego intelektualisty, ale i opowiadania, które staną się bliskie, gdyż może okazać się, że niektórzy z bohaterów są jakby żywcem wycięci z otaczającej nas rzeczywistości. Pięknie i mądrze napisane – zdecydowanie pozycja obowiązkowa każdego zainteresowanego dobrą, współczesną literaturą.
„Wszystkie szczęśliwe rodziny” to zbiór szesnastu opowiadań (który można czytać jak nietypową powieść) ukazujących portrety współczesnych, meksykańskich rodzin: tych zwyczajnych, gdzie mamy rodziców rozpamiętujących lepsze czasy i dzieci zamknięte w swoim świecie; tych patologicznych, gdzie toksyczny ojciec psychicznie znęca się nad córką; czy wreszcie tych nowoczesnych – jak związek dwóch gejów, chcących usunąć rutynę ze swego wspólnego pożycia. Te i inne historie, przeplatane są jakby wtrąceniami chóru – niczym w greckiej tragedii. Chóru, który wyśpiewuje swe kolejne partie i komentuje je, sprawiając, że książka nabiera gorzkiego smaku współczesnych dramatów. W krótkich, ale dobitnych hasłach kryje się przemoc, żal, rozczarowanie, śmierć – dzięki swej formie jeszcze mocniej odczuwalne niż w opowiadaniach, grających pierwsze skrzypce, jeśli chodzi o ilość zajmowanego miejsca w tomie.
Wysiłek, jaki podejmie czytelnik sięgając po „Wszystkie szczęśliwe rodziny” będzie wart swojej ceny. W książce znaleźć można nie tylko obraz dzisiejszego Meksyku opisanego oczami wybitnego intelektualisty, ale i opowiadania, które staną się bliskie, gdyż może okazać się, że niektórzy z bohaterów są jakby żywcem wycięci z otaczającej nas rzeczywistości. Pięknie i mądrze napisane – zdecydowanie pozycja obowiązkowa każdego zainteresowanego dobrą, współczesną literaturą.
